رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی: شهریار را نمونه کامل یک آذربایجانی اصیل و یک ایرانی غیرتمند می‌دانیم
تاریخ انتشار: ۲۷ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۱۳۹۳۲۹
گروه استانها- رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی با اشاره به اینکه ما شهریار را نمونه کامل یک آذربایجانی اصیل و تمام عیار یک ایرانی غیرتمند می‌دانیم گفت: شهریار به همان اندازه که به آذربایجان و ترکی علاقه‌مند بود به ایران و ادبیات فارسی دل بسته بود. - اخبار استانها -
به گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، غلامعلی حدادعادل در آیین بزرگداشت روز شعر و ادب فارسی و گرامیداشت استاد شهریار اظهار داشت: در هر برهه حساسی از تاریخ کشور نام تبریز می‌درخشد، از دوران صفویه تا جنگ میان ایران و روسیه، مشروطیت، ثقه الاسلام، ستارخان، باقرخان، انقلاب اسلامی، شهدای محراب، سرداران شهید و غیره ستارگان درخشان این شهر هستند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی کشور ادامه داد: تبریز شهر علم، هنر، صنعت و تجارت بوده و هست، در طول تاریخ از همه جای ایران بزرگان را به جانب خود کشانده است.
وی با بیان این که مقبره الشعرا گنجینه‌ای است از همه بزرگان ایران که جاذبه تبریز آن ها را به اینجا می‌کشانده است ابراز داشت: اسدی طوسی، قطران، خاقانی شروانی، ظهیرالدین فاریابی، همام تبریزی، مغربی تبریزی، شکیبی تبریزی، مانی شیرازی، لسانی شیرازی و غیره جزوی از این گنجینه‌ها هستند.
مقبره‌الشعرای تبریز تنها قبرستان ادبی جهان / اجحاف بزرگی که در حق فرهنگ و تاریخ تبریز شدتکیه تسنیم| واکنش محمود کریمی به شعری که توبه "حضرت حر" را عاشقانه توصیف کرد!/ صرافان: عاشورا، بزرگترین تابلوی عاشقانه عالم است + فیلمشیراز میزبان قدیمی‌ترین و مستمرترین شب شعر آئینی کشور/ شب شعر عاشورا به صورت مجازی برگزار می‌شودحدادعادل گفت: گمان نمی‌کنم در هیچ شهری از جهان مقبره الشعرایی به قدمت و غنای تبریز وجود داشته باشد، این خاک گواهری در خود نهان کرده است که سند اصالت این سرزمین و آذربایجان است.وی با تاکید بر این که تبریز شهر معنویت بوده و است، عنوان کرد: کتابی راجب شمس تبریزی توسط موحد نگاشته شده که در آن از تبریز به عنوان شهر هفتاد بابا یاد شده است، تبریز مرکز عرفان بوده است.
رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی کشور افزود: باباها، پیران، مرشدان و رهبران طریقت در تبریز زندگی می‌کردند، شمس که برخاسته از تبریز است در وصف اینجا به مولانا می‌گوید که من خاشاکی از آن دریای عرفان در تبریز هستم که به بیرون پرتاب شده‌ام.
وی خاطرنشان کرد: مولانا به اندازه‌ای به تبریز و کوه سرخاب دل بسته بوده هر کس از تبریز به قونیه می‌آمد سفارش می‌کرد که از خاک کوی سرخاب برای من هدیه بیاورید تا جمع کرده و در مدفن با خود همراه داشته باشم.
حداد عادل عظمت تبریز را در زمان حال با شهریار دانست و اذعان داشت: بهار در حدود 1314 مقدمه‌ای بر دیوان شهریار نوشته است که حاوی عبارات بسیاری برای وصف شهریار است و شعر و غزلش را سرشار از احساس و عاطفه همراه معنویت و دین می‌داند.
وی با تاکید بر این که شهریار زمانی شعر ترکی سرود که سخن گفتن، نوشتن، چاپ و نشر به زبان ترکی جرم محسوب می‌شد و شهریار با حیدربابای خود جان دوباره ای به ادبیات ترکی بخشید.
رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی کشور با بیان این که مقام معظم رهبری بسیار به شهریار و مجموعه حیدربابا علاقه‌مند هستند، تصریح کرد: گاهی ایشان از اشعار شهریار را برای من خوانده و معنی می‌کنند.
وی با اشاره به این که ما شهریار را نمونه کامل یک آذربایجانی اصیل و تمام عیار یک ایرانی غیرتمند می‌دانیم، ادامه داد: شهریار به همان اندازه که به آذربایجان و ترکی علاقه‌مند بود به ایران و ادبیات فارسی دل بسته بود.
حداد عادل تصریح کرد: فرهنگستان زبان و ادب فارسی در تمام ایران تنها بنیادی که ایجاد کرده است در شهر تبریز و بنیاد شهریار است.
وی شهریار را الگو و سیاست نظام در قبال زبان ترکی دانست و گفت: ما نیز معتقدیم که هم زبان ترکی به عنوان زبان مادری و هم زبان فارسی به عنوان زبان ملی محترم شمرده شود، ما دو گانه ای به نام زبان ترکی و فارسی نداریم.
رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی کشور با تاکید بر این که زبان‌های غیرفارسی سرمایه‌های فرهنگی کشور هستند اذعان داشت: چند صد سال پیش فردوسی در طوس، قطران در تبریز، ناصرخسرو در یمگان و سعدی در شیراز همگی با قومیت‌های متفاوت به فارسی شعر سروده‌اند.
انتهای پیام/114/ح
منبع: تسنیم
کلیدواژه: زبان ترکی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۱۳۹۳۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سینما بدون چهره کارگر ایرانی
این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -
به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.
خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. اینکه کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون اینکه امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم اینکه به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند.
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود اینکه کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است.
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد» و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی، «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی و... .
معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است. البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید.
چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند.
مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند.
منبع: جام‌جم آنلاین
انتهای پیام/
جاده کندوان یک طرفه شد